Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ

Από skroutz2000 Κυριακή, Οκτωβρίου 06, 2024

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ

Βλάχοι, αρβανίτες, ανατολίτες,βορειοαφρικανοί κ.ά.

Οι σημερινοί χριστιανοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου, που μιλούν ρωμέικα (τα λένε ελληνικά)

δεν είναι φυλετικοί απόγονοι ή πνευματικοί κληρονόμοι των αρχαίων ελλήνων, των αθηναίων, της δημοκρατίας, των φιλοσόφων κ.λπ..

Είναι επήλυδες, βαλκάνιοι, ανατολίτες, βορειοαφρικανοί και όχι μόνον, ορθόδοξοι,

με έντονη ανάμειξη της οθωμανικής κουλτούρας.

Έμαθαν να επιβιώνουν σε αυτοκρατορίες δεσποτικές (βυζαντινή, οθωμανική)

αναπτύσσοντας

την υποκρισία,

την κουτοπονηριά

και πολλά άλλα ελαττώματα με σκέψη εντελώς διαφορετική από αυτή του δυτικού κόσμου.

Κύρια προσπάθεια της επιχείρησης δημιουργίας ελληνικής εθνικής ταυτότητας

από επίσημους και μη φορείς της Ρωμιοσύνης

από τον 19ο αιώνα και μετά, αποτέλεσε η προσπάθεια «απόδειξης» της δήθεν φυλετικής καθαρότητας,

δηλαδή της συνέχειας των σημερινών κατοίκων του ελλαδικού χώρου στο χρόνο και στο χώρο.

Εργασίες-μελέτες από κύκλο λογίων της εποχής,

που δημοσιεύτηκαν κατά κόρον σε διάφορα περιοδικά (Παρνασσός, Ελληνομνήμων κ.ά.), εξακολουθούν δε αυτούσιες ή παρόμοιες να δημοσιεύονται ακόμα και σήμερα σε έντυπα και ιστοσελίδες,

αφιερώθηκαν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδώσουν την προέλευση αρβανίτικων, σλάβικων, τούρκικων κ.λπ. λέξεων, ονομάτων και τοπωνυμίων

σε δήθεν παραφθορές της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Στην παιδεία στοχοποιήθηκε ο «ανθέλληνας» Fallmerayer, παρ’ όλο, που δεν είναι ο μόνος· το σύνολο των περιηγητών (αρχαιολατρών, ιστορικών, απεσταλμένων ξένων κυβερνήσεων κ.λπ.) των μεσαιωνικών χρόνων, περιγράφουν την μεγάλη έκταση των εποικισμών στην περιοχή.

Απάντηση σε όλους αυτούς επιχείρησε να δώσει ο ιστορικός της Ρωμιοσύνης, Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφοντας περί της δήθεν συνέχειας και της φυλετικής ενότητας των κατοίκων του ελλαδικού χώρου στη διαδρομή της Ιστορίας.

Η αμφισβήτηση του κυρίαρχου αυτού ιστοριογραφικού μοντέλου στην επιεικέστερη εκδοχή της επιχειρήθηκε να παρουσιασθεί ως προερχόμενη από ήσσονος αξίας ιστορικούς και στην αυστηρότερη ως εθνική προδοσία.

Όσο όμως κι αν επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί το σύνολο των ανθρώπων, που βρέθηκαν στο βραχίονα αυτό της Βαλκανικής, σαν μια ενιαία κι αδιαίρετη εθνική και φυλετική ενότητα, είναι εξακριβωμένο, πως η πραγματικότητα θα πρέπει να αναζητείται περισσότερο στον αντίποδα.

Σύμφωνα μ’ αυτή την πραγματικότητα, βρισκόταν σ’ εξέλιξη μια συνεχής μετακίνηση ανθρώπινων ομάδων, που διαμορφώθηκαν μέσα σε μια ολόκληρη πορεία και, ταυτόχρονα, συνέβαλαν στη σχηματοποίηση μιας κατάστασης, η οποία, μέσα από πολυποίκιλες συνθέσεις και αποσυνθέσεις, οδήγησε σ’ εκείνες τις συνθήκες, που διαμόρφωσαν την προ του ’21 κατάσταση, και της οποίας ένα σημαντικό τμήμα φτάνει μέχρι και τις μέρες μας.

Οι σημερινοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου είναι ένα κράμα διαφόρων φυλών, οι οποίες μόλις μετά τον 19ο αιώνα

και μέσω των εθνοποιητικών μηχανισμών του νέου έθνους-κράτους, που τότε δημιουργήθηκε,(σχολική παιδεία, υποχρεωτική διδασκαλία κι επιβολή της γλώσσας κ.λπ.),

άρχισαν να αποκτούν εθνική συνείδηση ως χριστιανοί ορθόδοξοι νεοέλληνες.

Καμία φυλή ούτε κανένας λαός στις μέρες μας είναι φυλετικά καθαρός.

Στον ελλαδικό χώρο ειδικότερα κι εξ αιτίας των των επιδημιών, των ανεπάλληλων κατακτήσεων, των πολέμων, της ληστείας και της πειρατείας,

ο αριθμός των ανθρώπων, που μιλούσαν ρωμέικα (σήμερα τα λένε ελληνικά), ελαττώθηκε σημαντικά.

Έτσι, ο αριθμός τους ενισχύθηκε επανειλημμένα στο πέρασμα της ιστορίας από άλλους λαούς, στους οποίους τις περισσότερες φορές δόθηκαν από τις εκάστοτε αρχές επί πλέον κίνητρα, προκειμένου να εγκατασταθούν στην περιοχή και να καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρονται, σχετικά με το θέμα της ονομασίας όσων βρέθηκαν ή εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο, από τον Λάζαρο Αρσενίου:

«Μεγάλες μάζες αγνοούν, επί αιώνες, ακόμα και τη σημασία των λέξεων

“έλλην” και “Ελλάς”.

Η Ελλάδα, για ένα διάστημα,

δεν ονομάζεται “Ελλάς”,

αλλά “Σκλαβουνία”

και οι κάτοικοί της δεν ονομάζονται έλληνες,

αλλά “ρωμαίοι” και “ρωμιοί”».

(«Η Θεσσαλία κατά την Τουρκοκρατία», σελ. 13-14).

Μ’ αυτό τον τρόπο είναι δυνατή η προσέγγιση της τεράστιας ανομοιογένειας, που υπάρχει ανάμεσα στις διάφορες ομάδες, που βρίσκονται και διαμένουν στη συγκεκριμένη περιοχή.

Αυτή την ανομοιογένεια και ρευστότητα επιχειρεί εκ μέρους των διάφορων εξουσιαστικών ομάδων να αντιμετωπίσει η προσπάθεια συγκρότησης στη Βαλκανική των χαρακτηριζόμενων σαν εθνικών κρατών, μέρος της οποίας αποτελεί η δημιουργία του κράτους μας μετά το ’21, που επιβλήθηκε εγκλωβίζοντας όσες ομάδες ανθρώπων βρίσκονταν στο συγκεκριμένο χώρο.