ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΧΑΒΑΣ

 

 

Τουρκοανατολίτικη
η προέλευση των μικρασιατικών
λαογραφικών στοιχείων

 

Περί τής μή ελληνικής καταγωγής των μικρασιατών
διαβάστε στο άρθρο μας:
Για την Τουρκορωμιοσύνη ρε γαμώτο!

Τα διάφορα κύματα προσφύγων, που έφυγαν από την οθωμανική αυτοκρατορία κι ήρθαν στην Ελλάδα το 1922-24 

 (1.200.000 άτομα επί συνόλου πέντε εκατομμυρίων κατοίκων, αρβανιτών κυρίως και βλάχων στην πλειοψηφία τους), 

κατά κάποιο τρόπο μας δίνουν μια χαρτογράφηση τού οθωμανικού τρόπου ζωής. 

 

 Εκτός από τη βαριά τουρκοανατολί- τικη κουζίνα τους (ιμάμ, χαλβάδες, σερμπέτια κ.λπ.) και την εξ ίσου βαριά τουρκοανατολίτικη μουσική τους (μπουζούκια, μπαγλαμάδες κ.λπ.), έφεραν μαζί τους κι ένα σωρό τουρκοανατολίτικες συνήθειες, νοοτροπίες, αντιλήψεις και συμπεριφορές (αραλίκια, ρουσφέτια, μπαχτσίσια, μάγισσες, χαρτορίχτρες, καφετζούδες κ.λπ.), 

τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την αρχαία Ελλάδα, όπως φαντασιώνονται, 

 αλλά με την Τουρκία και την Ανατολή. 

 

 Αααααμάν τσιφτετέλι,
αμάν αμάν γιαλελέλι...
Τουρκορωμέικα ξεφαντώματα.

 

 

 

 A.M.A.N - Tsifteteli From Turkey

 

 

 

 

 

 

 Οι πρόσφυγες, δεν προσπάθησαν να επωφεληθούν πολιτισμικά από τη νέα τους πατρίδα, η οποία –παρά την νεοβυζαντινή καθυστέρησή της– ήταν σε ορισμένες περιοχές τουλάχιστον σαφώς πιο δυτικότροπη από την Τουρκία, αλλά σε συνδυασμό με τον έντονο εθνικισμό και το θρησκευτικό φανατισμό τους, ενίσχυσαν τελικά το βυζαντινισμό και τις διάφορες εκφάνσεις του ανατολικισμού στην Ελλάδα και συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία του σημερινού προσώπου τής χρεωκοπημένης ρωμέικης κοινωνίας μας.

 

 

 

 Αριστερά: Ρωμιοί πόντιοι κουβαλούν εικόνισμα

 

Δεξιά: Μουσουλμάνοι πόντιοι χορεύουν τους παραδοσιακούς τους χορούς στην Τουρκία.

 

Το εικόνισμα  είναι η μόνη διαφορά

 

 

 Τουρκοανατολίτικες φορεσιές

Οι παραδοσιακές μικρασιάτικες φορεσιές είναι τουρκοανατολίτικης προέλευσης. Μερικές από τις ονομασίες τους: πατσάι ή σλαβάρι (φαρδύ βαμβακερό ως τους αστράγαλους εσώρουχο), ουσλούτς (αμάνικο εφαρμοστό), εσλίτσι σερεφλού ή σελίκ (κοντός επενδύτης), τιζλίκα ή ιγκιλίκ ή πεσκίρ (ποδιά) κ.λπ..

Η ανδρική ποντιακή φορεσιά λέγεται ζίπκα και αποτελείται από το πασλίκ (κεφαλόδεσμο), το γελέκ (γελέκο), το κάμα (μαχαίρι), το τροπολόζ (μεταξωτή ζώνη), το σιλαχλίκ (ζώνη) κ.ά.. Η γυναικεία λέγεται ζουπούνα και αποτελείται από την τάπλα (tepeliki) το σπαρέλ, τον κατιφέ, το λαχόρ, το σαλβάρ κ.ά..

 

 

Zipka και zoupouna.

Οι παραδοσιακές ποντιακές στολές
είναι τουρκοανατολίτικης
προέλευσης ακόμα και ως προς
την ονοματολογία τους.

 

 

 Νεαρά κορίτσια
με παραδοσιακές ποντιακές στολές,
των οποίων η προέλευση χάνεται στα βάθη τής Ασίας
κι όχι στην... αρχαία Ελλάδα.

 

 Το 1994, ύστερα από παρεμβάσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων στην κυβέρνηση και στον πρόεδρο τής Δημοκρατίας, με απόφαση τού τελευταίου, συμπεριλήφθηκε στις φορεσιές τής προεδρικής φρουράς τού προεδρικού μεγάρου και η παραδοσιακή ποντιακή ενδυμασία. 

Δηλαδή πλάι στην αλβανική και η τούρκικη. 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Φουστανέλλα: Μια παραδοσιακή αλβανική φορεσιά).

 

 

 Φουστανέλλες και ζίπκες
φέρουν τα τιμητικά αγήματα
τού Προέδρου
τής Δημοκρατίας
τής -πιστής
στις αλβανοτουρκικές
παραδόσεις της-
σύγχρονης
Τουρκορωμιοσύνης.

 

 

 Η λέξη τσολιάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη çul (αραβικό cull), που σημαίνει το κουρέλι, το παλιόρουχο, εξ ου τσόλι και τσούλι. Η λέξη είχε αποδοθεί μειωτικά στούς κλέφτες και τούς αρματωλούς, επειδή η φουστανέλα ήταν ραμμένη από πολλά μικρά κομμάτια υφάσματος. Τσολιάς ήταν δηλαδή αυτός, που φόραγε τσόλια, κουρέλια, απ΄όπου βγήκε και το θηλυκό του: η τσούλα.
Η λέξη τσαρούχι προέρχεται από το τούρκικο çarik = σανδάλι με πέτσινη σόλα.

 
Το φέσι προέρχεται από το τουρκικό fes κι αυτό από την πόλη Fez τού Μαρόκου, μοναδική πηγή έως τον 19ο αιώνα παραγωγής των παραδοσιακών καπέλων με το ιδιαίτερο κόκκινο χρώμα. Το 1821 φορούσαν στο κεφάλι ένα μικρό στρογγυλό και κοφτό κόκκινο φέσι, που γύρω στη βάση του το τύλιγαν με μαντηλοδεσιά. Εμφανής η τουρκική επίδραση.

Το γιαταγάνι, το πλατύ και κυρτό σπαθί, προέρχεται από το τούρκικο yatagan.
Στα τούρκικα η λέξη karanfil σημαίνει το λουλούδι γαρίφαλο. Κατά τούς 16ο και 17ο αιώνες, οι κάνες των τουρκικών όπλων είχαν μεγάλα στόμια σε σχήμα, που θύμιζαν το μπουμπούκι τού γαρίφαλου. Αυτή είναι η πιθανότερη προέλευση τής λέξης καριοφίλι (κι όχι από το ιταλικό carlo e figlio, όπως έχει υποστηριχθεί).

 

 

 

çekir

 Κεσκέκι

Στους μικρασιάτικους γάμους πρώτα κλεινόταν η συμφωνία, η «ανεγκλαβή» (προκοσύμφωνο), όπου αναγράφονταν με κάθε δυνατή ακρίβεια και λεπτομέρεια όλα τα προικώα είδη. Πρώτα τα εικονίσματα, ύστερα οι «τζόγιες» (κοσμήματα) και τα λοιπά είδη. Η πρώτη επαφή και γνωριμία γινόταν στο σπίτι τής νύφης, δηλαδή στα λεγόμενα «γκιουμουρλούκια» από το τούρκικο γκιορίορουμ=βλέπω, γνωρίζω).

 

 

dalga

 

 

 

  Διανομή τού «κεσκέκι» σε όλους τους πιστούς από το σύλλογο «Άγιος Γεώργιος Γκιούλμπαξε».

Η Τουρκο- ρωμιοσύνη αναβιώνει τα έθιμά της.

 

 

dâvaci

 

 Οι γάμοι γίνονταν Κυριακή. Την Πέμπτη πήγαινε η νύφη στο λουτρό. Μετά το λούσιμο στηνόταν χορός γύρω από το συντριβάνι τού λουτρού (ο λουτρός ήταν τούρκικος). Πρωτάρχιζε η νύφη με το «σαλμά» (ένα ροζ ή κόκκινο τριγωνικό κεντημένο στο κεφάλι της). Την Πέμπτη επίσης, γινόταν μια άλλη πανηγυρική τελετουργία στο σπίτι τού γαμπρού, το καθάρισμα και το άλεσμα τού σιταριού για το «κεσκέκι», ένα φαγητό τής ανατολίτικης κουζίνας με σιτάρι χοντροκομμένο και κομμάτια κρέας με πολύ λίπος.

 

 

 

duman

 

 

 

 Μικρασιάτες ρωμιοί καλοντυμένοι με τα φέσια τους σε γάμο στα Βουρλά (1902).
Σε άλλες περιοχές, όπως στην Καππαδοκία, η νύφη σπάνια
είχε ακάλυπτο
το πρόσωπό της.

 

 

Τη μέρα τού γάμου τρώγανε κεσκέκι, καβουρμά και πίνανε ρακή, ενώ στους καλεσμένους μοιράζανε «πλίρες» και «ορτά» (κομμάτια κλωστής για ευχές).

Κεμεντζέδες, νταούλια, ζουρνάδες κ.λπ. κ.λπ.

Παραδοσιακό μικρασιάτικο όργανο είναι ο κεμεντζές. Κεμεντζεντζλήδες λέγονταν οι λυράρηδες, που, αυτοσχεδίαζαν στις παρέες, τα μουχαμπέτια. Άλλοι μουσικοί ήταν οι τουλουμτζήδες, οι νταουλτζήδες, οι ζουρνατζήδες κ.ά.. Όλα είναι τουρκοανατολίτικης προέλευσης με τουρκοανατολίτικα κι όχι ελληνικά ονόματα.

 

 

 

Τριτοκοσμική εικόνα τής Τουρκο- ρωμιοσύνης:
Σαλεπιτζής
στο κέντρο τής σύγχρονης Αθήνας.

 

 

 Πυρρίχη, ο χορός τού... γάβρου!

 
Διάφορα ονόματα μικρασιάτικων χορών: Καρσιλαμάς (από το τούρκικο carsi = αντίκρυ), ζεϊμπέκικος (από τους ζεϊμπέκηδες), τσιφτετέλι (ciftetelli = με διπλή χορδή), χασάπικος (από τους χασάπηδες τής Κωνσταντινούπολης), κοτς, τικ, λετσίνα, σερανίτσα, σαρηκούς, ταμζάρα, αλματσούκ, τιτάρα, ομάλ, λέτση κ.λπ..

Σέρα (sera) λέγεται ο πιο γνωστός παραδοσιακός ποντιακός χορός. Ονομάζεται έτσι, επειδή χορευόταν κυρίως κοντά στον ποταμό Σέρα τής Τραπεζούντας. Είναι οθωμανικός χορός, το τρεμούλιασμα των χορευτών τού οποίου μιμείται το hapsin, ένα είδος γάβρου, που αφθονεί στη Μαύρη Θάλασσα. Οι ρωμιοί πόντιοι τον βάφτισαν πολεμικό και τον ονόμασαν «πυρρίχιο» (!) φαντασιωνόμενοι ευγενείς καταγωγές από την αρχαία Ελλάδα τόσο τού χορού όσο και των ίδιων...

Τον χόρευαν πίνοντας ρακή (τουρκ. raki), που έπρεπε να είναι γνήσια και δυνατή, γι΄αυτό πολλοί άνδρες ήταν στομαχικοί.

 

 

 Βρείτε τους απόγονους

 

 

 

 

 Η πυρρίχη ήταν πολεμικός χορός, που χορεύονταν σε διάφορες θρησκευτικές γιορτές των αρχαίων ελλήνων, όπως στη Σπάρτη κατά τη γιορτή των Διόσκουρων και την Αθήνα κατά τη γιορτή των Μεγάλων και Μικρών Παναθηναίων  

και δεν έχει καμμία σχέση με τον τουρκοανατολίτικο χορό Σέρα.

 

 

 

 Η εθνικίζουσα Τουρκορωμιοσύνη μέσα στις αρχαιοελληνικές της φαντα- σιώσεις, έχει βαφτίσει τον ζεϊμπέκικο, το χορό αυτό, με τον οποίο οι ζεϊμπέκηδες πολεμιστές μιμούνταν τις κινήσεις των γερακιών,
ως δήθεν ελληνικό χορό και μάλιστα χορό τού Διός!
(βλ. Zeybekvision 2011).

 

 

 Παραλλαγή τού Σέρα στην Κρήτη είναι ο πεντοζάλης. Πολλές φορές οι βυζαντινοί αυτοκράτορες, όταν ένα μέρος ερήμωνε είτε λόγω λοιμών είτε λόγω πολέμων ή γενοκτονιών, όπως η Κρήτη, το εποικούσαν με άλλους χριστιανικούς λαούς. Γι΄αυτό οι κρητικοί χοροί, αλλά και τα όργανα και οι φορεσιές μοιάζουν πολύ με των ποντίων. Τόσο η Κρήτη όσο κι άλλα νησιά τού Αιγαίου, έχουν εποικισθεί από μικρασιάτες κατά τους βυζαντινούς κυρίως χρόνους. Κριτήριο τής βυζαντινής εξουσίας ήταν οι έποικοι να είναι χριστιανοί.

 

 Κεμεντζεντζλήδες (λυράρηδες)
από την προπολεμική κεντρική Κρήτη.

Οι παραδοσιακές φορεσιές των κρητικών,
καθώς κι άλλων νησιωτών τού Αιγαίου,
τα όργανά τους, οι χοροί τους κ.λπ.
έχουν τουρκοανατολίτικη προέλευση
κι έφτασαν εκεί μέσω εποικισμών
από τη Μικρά Ασία
ή/και απ' ευθείας από την Ανατολή

Μπιρ Αλλάχ,
ντέρτια και νταλκάδες 

 

Οι μουσικές, που έφεραν οι μικρασιάτες -κι ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά δημοφιλείς στην Τουρκορωμιοσύνη- παρουσιάζονται σα δήθεν παραδοσιακές ελληνικές, δεν έχουν όμως καμμία σχέση με τις αρχαίες ελληνικές. Πολλά τραγούδια τού Καζαντζίδη, όπως και άλλων ρωμιών λαϊκών βάρδων, είναι πιστές αντιγραφές δημοφιλών ινδικών και τούρκικων τραγουδιών τής εποχής τους εκτελεσμένα με παραδοσιακά ανατολίτικα όργανα (μπουζούκια, μπαγλαμάδες κ.λπ.). Aγαπήθηκαν από τούς ρωμιούς τού ελλαδικού χώρου κι έγιναν μεγάλες επιτυχίες.

 

 Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί Μπιρ Αλλάχ Πάνος Κατσιμίχας

 

 

 

 Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί,
αργά σαν σουρουπώνει,
κι όταν ακούω Μπιρ Αλλάχ,
το στήθος μου ματώνει...

Η Τουρκορωμιοσύνη
ποτέ δεν πεθαίνει!

 

 

 

 Οι δρόμοι των τραγουδιών αυτών (κλίμακες) δεν έχουν καμμία σχέση με την αρχαία ελληνική μουσική, αλλά με μουσικές τής Ανατολής, όπως εξ άλλου μαρτυρούν και τα ονόματά τους: Χιτζάζ (Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι), Ουσάκ(Το βαπόρι απ΄την Περσία), Σαμπάχ (Τα παιδιά τής γειτονιάς σου), Νιαβέντ(Έμαθα, πως είσαι μάγκας) κ.λπ..

 Σινανάι γιάβρουμ

 

 

 

Σινανάι γιάβρουμ: Πόσο ωραία τραγουδούν οι τούρκοι τα... ελληνικά!

Στο τραγούδι τού παραπάνω βίντεο, ο Καζαντζίδης ούτε καν μπήκε στον κόπο να τού αλλάξει στίχους: «Σινανάι γιαβρούμ» τραγούδησε. 

 

 

 

Δείτε  το τραγούδι στην αυθεντική τούρκικη εκτέλεσή του από μια παληά ταινία, το Τοπ Καπί και δεξιά μια μοντέρνα εκτέλεση τού τραγουδιού από την τραγουδίστρια Θεοδοσία Ζορμπά (ζορμπάς στα τούρκικα = βίαιος, τυραννικός, κατακτητής), η οποία τραγουδάει ένα ολόκληρο κουπλέ στα τούρκικα, ενώ το τουρκο- ρωμέικο κοινό διασκεδάζει και χορεύει.

 

 Σινανάι γιάβρουμ στα Τούρκικα

 

 

 

 

 

 Τα ταξίμια (taksim), τα ντέρτια(dert), τα χασάπικα (kasap), 

οι σεβντάδες (sevda), 

οι νταλκάδες (dalga) κ.λπ. κ.λπ. 

στην Ανατολή εχουν τις ρίζες τους κι όχι στην αρχαία Ελλάδα

 

 

 Ντιρ ταμάμ...

 

 

 

 

 Γυφτοπούλα στο χαμάμ
   κι εγώ πλερώνω ντιρ ταμάμ
   όσα όσα τα πλερώνω
   να σε γλέπω ντιρ ταμάμ.

   Για να μπείς να κάνεις μπάνιο
   να μην πέσω κι αποθάνω
    τσίμπι ρίμπι για Αλλάχ...

 

 

 

 

 

 

 Μες τής πόλης τα στενά μια χανούμισσα γλυκιά
   μου΄χει κάψει την καρδιά.
   Αχ Καραπιπερίμ, πιπερίμ, πιπερίμ,
    έσμερ σεκερίμ, σεκερίμ, σεκερίμ,
   άσε πια τα πλούτη και τον Ιμπραήμ...

   Σύγχρονη ρεγκίζουσα διασκευή τού Καραπιπερίμ
   από ένα μοντέρνο συγκρότημα
   τής Τουρκορωμιοσύνης, τούς Locomondo.

 

 

 

 Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Η παλιγγενεσία τής... Τουρκίας
Αμάν κουζούμ, αμάν γιαβρούμ... 
Γιαλαντζί αμανέ Γιουνανιστάν... 
Η ινδική και τούρκικη ...ελληνική μουσική

 

 100% ελληνικό τραγούδι

 

 

 

 Ράμπι - ράμπι:
Ο μικρασιάτης,
παληός ρεμπέτης,
Γιάννης Παπαϊωάννου,
θυμάται
τις τούρκικες ρίζες του
κι η σύγχρονη
Τουρκορωμιοσύνη
μερακλώνει.

 

Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Μικρασιάτης του ρεμπέτικου με τις πρωτιές – Πώς έγραψε το «Σβήσε το φως να κοιμηθούμε» 

 

 

 

 

Ιμάμ Μπαϊλντί: Μοντέρνο τουρκορωμέικο συγκρότημα.

 

 

 

 Χαγιάτια και οντάδες 

Εσωτερικά και εξωτερικά τα αστικά σπίτια των μικρασιατών ήταν «οθωμανικής» τυπολογίας χωρίς εξώστες, με χαγιάτι (hayat) ή τσαρτάχ, κελλάρι στο ισόγειο και τα υπνοδωμάτια στον επάνω όροφο. Στα πιο πλούσια σπίτια υπήρχαν χαμηλά ντιβάνια (divan) από σανίδες και χωνευτά ντουλάπια (dolap) και μπαούλα για αποθήκευση.

 

 

 

 Οντάς (odas) ήταν ο χώρος, που φιλοξενούσαν τους ξένους. Στα φτωχικά σπίτια ο ξένος έμενε σε μια γωνιά τού στάβλου, που λεγόταν σακού ή αχούρ σακισί (ένας κτιστός καναπές, λίγο ψηλότερος από το δάπεδο).

Για τους μερακλήδες
καφενείο στη Θράκη,
που -όπως διαφημίζεται-
κουβαλάει την ανατολίτικη
καραγατσιανή παράδοσή του.

 

Σουλτάνες

 
Ακόμα και στις ημέρες μας, απόγονοι μικρασιατών στη βόρεια κυρίως Ελλάδα, βαφτίζουν τα κορίτσια τους με το τουρκοπρεπές... Σουλτάνα.

 

Μια γνωστή ρωμιά Σουλτάνα.
Η Σουλτάνα Τσανακλίδου.

 

 

 

 

 Η τουρκική γλώσσα
τροφός τής ρωμέικης

Η σημερινή ομιλούμενη γλώσσα στον ελλαδικό χώρο είναι γεμάτη τούρκικες λέξεις, εκφράσεις, ονόματα, τοπωνύμια κ.λπ.. Κι όμως, ελληναράδικες παρεπιστημονικές «ετυμολογήσεις», οι οποίες εμφανίζονται σε κάθε εποχή σαν αυταπόδεικτες αλήθειες, ορισμένες φορές σε ακραίες περιπτώσεις κι ερήμην των γλωσσολογικών ερευνών και κυρίως των γλωσσικών νόμων, υποστηρίζουν ακόμα και το αντίθετο.

 

 

 Διαβάστε πώς ο Εμμ. Ροΐδης
χλευάζει τούς ελληναράδες
θηρευτές ετυμολογιών
τής εποχής του
στο άρθρο:
Γιόγκα-γιαούρτι-ζευγνύω.

 

 

 

 

 

 Περισσότερα για τη γλώσσα των μικρασιατών κι ειδικότερα των ποντίων διαβάστε στο άρθρο τής «Ελεύθερης Έρευνας»: Για την Τουρκορωμιοσύνη ρε γαμώτο!

 

 

 

 emané

 

 

 

hava

 

 

 

 

 

 

Η εθνική εορτή «Νίκης τού Αρχιστρατήγου» τής 30ής Αυγούστου αφορά στα γεγονότα τής μικρασιατικής καταστροφής. Είναι η επέτειος τής νίκης τού Κεμάλ Ατατούρκ, που την γιορτάζει και το Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ο διαχρονικά ανθελληνικός ρόλος τού Πατριαρχείου).

 

 

 

 talika

 

 

 

refene

 

 

 

 

havuz

 

 

 

 

çuha

 

 

 

 

 

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΧΑΒΑΣ (β΄ μερος)

Ο τούρκικος καφές εν Τουρκορωμιοσύνη

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο τού Η. Πετρόπουλου: «Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι» (έκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1990): «Οι τούρκοι, όπου δέον να θεωρούνται πατεράδες των νεοελλήνων, μεταξύ άλλων αγαθών και δεινών πού μας εκληροδότησαν είναι και ο καφές, ο περίφημος τούρκικος καφές. Εν αρχή οι λέξεις καφές / καφενές / καφετζής / ταμπής / γεντέκι / μπρίκι / φλιτζάνι / ντελβές / καβουρντιστήρι / καϊμάκι / τσεσβές / θεριακλής κτλ. -σχεδόν όλες τούρκικης προελεύσεως.

Οι τουρκάλες (δεξιά) λένε το φλυτζάνι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που γνωρίζουμε στην Ελλάδα.

»Η λέξη καφές [μάλλον συγκερασμός του γαλικού cafe, του ιταλικού caffe, των νεοελληνικών καβές <γκαιβές<καχβές (<τουρκικό kahve)] κυριαρχεί. Η γαλλική λέξη cafe, το 1611, είχε τη μορφή cahoa (<αραβικό kahwa, που δηλώνει το αφέψημα τού καφέ κι όχι τους σπόρους). Ο τύπος γκαϊβές επιζεί στο θέατρο σκιών. Επίσης, συχνά χρησιμοποιούμε τον τύπο γκαϊβές με σκωπτική διάθεση. Ο Καμπούρογλου διασώζει τον ενδιάμεσο (;) τύπο καβές.

«Εμείς τον λέμε ελληνικό!»
Από μια διαφημιστική καμπάνια
μετά την εισβολή των τούρκων στην Κύπρο,
ο τούρκικος καφές
βαφτίστηκε κι αυτός... ελληνικός.

»Ο ταμπής (<τουρκικό yedek) είναι ο παρασκευαστής των καφέδων, ο ειδικός εκείνος μάστορης, που ψήνει τους καφέδες πίσω απ’ τον μπάγκο των καφενείων. Ο ταμπής δουλεύει όρθιος μπρος στο γεντέκι (τουρκικό yedek) μεταχειρισμένος με μαεστρία τα μπρίκια (<τουρκικό ibrik), τους τσεσβέδες (<τουρκικό cezve) και τα φλιτζάνια (τουρκικό fincan ή filcan). Το κάθε καφεδάκι έχει διαφορετικό καϊμάκι (<τουρκικό kaymak) και ντελβέ (ή τελβέ < τουρκικό telve), ανάλογα με τα γούστα τού κάθε θεριακλή (θεριακή + κατάληξη -λης, με ταυτόχρονη επίδραση του τούρκικου tiryaki)». 

 

 

Τούρκικος καφές (greek coffee)
σερβιρισμένος σε πολυτελή καφετέρια
τής σύγχρονης Αθήνας. 

 

 

Εδώ πρέπει να γίνει μια επισήμανση: Το όνομα τούρκοι, προέρχεται από τους τουρανούς, που κατοικούσαν στην κεντρική Ασία. 

 

Ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν εκείνος, που επέβαλε δια νόμου την κοινή ονομασία τούρκοι για όλους τους κατοίκους τής χώρας, στην οποία ζουν εκατοντάδες διαφορετικές φυλές.

 

 

Το να ισχυρίζονται οι σημερινοί τούρκοι, ότι είναι «καθαροί τούρκοι», είναι φαινόμενο, που έχει σχέση με το δικό μας ισχυρισμό, ότι είμαστε «καθαροί έλληνες». Όσο πιο μπάσταρδος είναι κάποιος, τόσο πιο επίμονα επιδιώκει την αιματολογική καθαρότητα.

 

 

Στο άρθρο αυτό ο όρος «τούρκο» χρησιμοποιείται συμβατικά με περισσότερο γεωγραφική παρά εθνολογική χροιά.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Για την Τουρκορωμιοσύνη ρε γαμώτο!).

 

Παστρουμάδες, χαλβάδες, σερμπέτια

 

Λαβάσια (lavash), παζλαμά (bazlama), χασχάσια (haschhasch), σίριν (chir), παστουρμάς (bastirmak), σουτζούκια (sucuk), καβουρμάδες (kavurma), καλκάνια (kalkan), τζατζίκι (cacik), γιουβαρλάκια (yuvarlak), γιουβέτσι (güvez), γιαχνί (yahni), ιμάμ μπαϊλντί, κεφτέδες (köfte), ντολμάδες (dolma), μπουγάτσα (bogăça), πεϊνιρλί (peynirli), μπουρέκια (börek), σαρμάδες (sarmak), τσουρέκια (çöρεκ), χαλβάδες (halva) κ.λπ. είναι μερικά από τα πολλά ανθυγιεινά εδέσματα τής παραδοσιακής μικρασιάτικης (τουρκοανατολίτικης) κουζίνας με τα λίπη, τα τηγανητά, τα σερμπέτια κ.λπ..

 

Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Μάς πνίγουν τα λίπη τής Ρωμιοσύνης! και
Χαλβάς, ταραμάς, γιαλαντζί ντολμάς κ.λπ. κ.λπ..

 

 

Çift-lik bahçe 
από μικρασιάτες «απόγονους».

 

Οι φοβερές
κωνσταντινουπολίτισσες θεονύμφες
 

Η εισροή προσφύγων από την Μικρά Ασία ενίσχυσε τις διάφορες εκφάνσεις τού ανατολικισμού στην Ελλάδα (προβλέψεις μέλλοντος, μαγείες κ.λπ.).

 

 

«Λέω τρομερό φλυτζάνι, γιατί το έμαθα από φοβερές θεονύμφες κωνσταντινουπολίτισσες».
Τάδε έφη πνευματικός και πολιτικός ταγός τής σύγχρονης Τουρκορωμιοσύνης.

 

 

Οι καλύτερες και πιο ακριβοπληρωμένες χαρτορρίχτρες, μάγισσες, καφετζούδες κ.ά. ακόμα και σήμερα, θεωρούνται, ότι είναι οι μικρασιάτισσες

 

Ξόρκια και μαγγανείες έφεραν οι «απόγονοι» από τη Μικρά Ασία.
(Πηγή: Δ. Σταμπούλογλου-Κασωτάκη: «Στο χορό των αναμνήσεων», Αθήνα, 2002).

 

 

Γητειές και ξόρκια από τα «Μικρασιατικά Χρονικά» 

 

 

Θρησκευτικός φανατισμός

 
Η έλευση των μικρασιατών δεν άλλαξε τη βάση της παραδοσιακής θρησκευτικής συμπεριφοράς των υπόλοιπων ρωμιών, την εμπλούτισε όμως, κατά πολύ. Εισάχθηκαν έτσι στους τόπους εγκατάστασης των προσφύγων νέες λατρείες μικρασιατών αγίων (άγιος Παρθένιος από τη Λάμψακο, άγιος Αντίπας από την Πέργαμο κ.λπ.) κι έφτασαν στον ελλαδικό χώρο μια σειρά από θαυματουργές εικόνες, πολλά θαυματουργά τεμάχια πτωμάτων αγίων (λείψανα) κ.λπ. ταλιμπανιές.

Αμάν αμήν. Μια σύγχρονη ρωμέικη μουσική παράσταση, τής οποίας και μόνον ο τίτλος, με δυο λέξεις, περιγράφει χαρακτηριστικότατα τους μικρασιάτες.
[Αμάν από το τούρκικο aman (επιφώνημα), αμήν από το χριστιανικό (εβραϊκό) amen (είθε)]. Είναι απόλυτα χαρακτηριστική η περίπτωση τού πτώματος τού αγίου Ιωάννη τού Ρώσου, που προερχόμενο από την Καππαδοκία, μεταφέρθηκε στην Εύβοια, όπου αναγέρθηκε νέος ναός για να το στεγάσει, στον οποίο συρρέει -με το αζημίωτο, βέβαια- το τουρκορωμιοποίμνιο απ’ όλη τη χώρα.

 

Μαζί με τους μικρασιάτες,
κατακλύστηκε ο ελλαδικός χώρος
με θαυματουργά εικονίσματα
και πτώματα αγίων, όπως το εικονιζόμενο
τού άγιου Ιωάννη τού Ρώσου.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Το χαριτόβρυτον πτώμα).

 

Η ποντιακή Τουρκορωμιοσύνη
εμπλούτισε πρόσφατα το αγιολόγιο
ολόκληρης τής Τουρκορωμιοσύνης
με τη λατρεία μιάς ακόμα αγίας (6 Μαΐου),
τής «γερόντισσας» Σοφίας Χορτοκορίδου
από την Τραπεζούντα,
μιας τρελής καλόγριας,
«ασκήτισσας τής Παναγιάς,
δια Χριστόν σαλής»,
η οποία -μεταξύ των άλλων-
μιλούσε με μια αρκούδα,
ενώ το 1967 είχε χειρουργηθεί
από τον αρχάγγελο Γαβριήλ αυτοπροσώπως.
 

Οι τόποι λατρείας των πόντιων αναβίωσαν στη Μακεδονία, η οποία είχε, άλλωστε, απορροφήσει και τον μεγαλύτερο όγκο των προσφύγων. Μέσα σε τριάντα χρόνια (1950-80) κτίστηκαν πέντε μοναστήρια, στα οποία δόθηκαν οι αντίστοιχες με τού Πόντου ονομασίες. Στο Βέρμιο κτίστηκαν η Παναγία Σουμελά (από το όρος Μελά κι όχι από τη... Σεμέλη, όπως φαντασιώνονται ορισμένοι ρωμιοορθόδοξοι), ο άγιος Γεώργιος Περιστερεώτας, ο άγιος Ιωάννης Βαζελώνος, στο Μπέλλες η Παναγία Γουμερά και ο άγιος Γεώργιος Γαβρά.

 

 

Ενισχύθηκε ο ταλιμπανισμός τής Τουρκορωμιοσύνης με την έλευση των μικρασιατών προσφύγων

Στο δίπλα βίντεο φαίνονται δυο μικρά, αλλά πολύ χαρακτηριστικά τής νοοτροπίας των μικρασιατών αποσπάσματα, από το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ τής Μαρίας Ηλιού: «Διωγμός και ανταλλαγή πληθυσμών, Τουρκία-Ελλάδα 1922-1924».Μιλούν δυο εγγονές μικρασιατών προσφύγων, για τις στιγμές, που οι παππούδες κι οι γιαγιάδες τους  εγκατέλειπαν τα σπίτια τους στη Μικρά Ασία, έτσι, όπως οι ίδιοι πολλές φορές τούς τα είχαν περιγράψει. (Η δεύτερη γυναίκα στο συγκεκριμένο απόσπασμα μιλάει στα τούρκικα, τα οποία, όπως είπε, τα είχε μάθει από τους γονείς της).Και οι δυο περιγράφουν, ότι ανάμεσα στα λιγοστά πράγματα, που μπόρεσαν και δεν παρέλειψαν να πάρουν μαζί τους στην Ελλάδα οι γιαγιάδες τους, ήταν τα εικονίσματα. Λες κι εδώ δεν θα έβρισκαν...

Στιγμές εθνικοθρησκευτικής υπερηφάνειας το φετινό δεκαπενταύγουστο
στην Παναγία Σουμελά στον Πόντο:
Η Τουρκορωμιοσύνη
ακούει με κατάνυξη
τον τούρκο πατριάρχη της
-πρώην έφεδρο αξιωματικό
τού τούρκικου στρατού-
να κηρύττει σε άψογη τουρκική.

Το ποντιακό λόμπυ
Τριτοκοσμικές εικόνες εκτυλίσσονται κάθε δεκαπενταύγουστο στην Παναγία Σουμελά Βερμίου, οπότε -δίκην βαστάζων- η πολιτική ηγεσία τής Τουρκορωμιοσύνης συναγωνίζεται για το ποιος θα πρωτοπαραδώσει τα διαπιστευτήριά του στο ποντιακό λόμπυ κουβαλώντας τη σχετική «θαυματουργή» εικόνα.

Παρατηρήστε στην παραπάνω φωτογραφία πόσο μεγάλο έχουν φτιάξει το ξύλο, ώστε να μπορούν να το πιάνουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολιτικάντηδες.

Το ποντιακό λόμπυ ξαναχτυπά!

Επί δεκαετίες σατιρίζει τούς πάντες ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλύνν), ουδέποτε όμως, σατίρισε την Εκκλησία, παρά τις τόσες κατά καιρούς ευκαιρίες, που τού έδωσε (σεξουαλικά σκάνδαλα, οικονομικά κ.ά.). Ο πόντιος αυτός πρώην αριστερός, εθνικιστής και χριστιανός γελωτοποιός τής Τουρκορωμιοσύνης, πρόσφατα υπερασπίστηκε με ζήλο τον -επίσης πόντιο- καταδικασθέντα για καταχρήσεις, Παναγιώτη Ψωμιάδη.

 

Σαν τής Σμύρνης το γιαγκίνι,
στον ντουνιά δεν έχει γίνει...

(Yangin=φωτιά, dünya=κόσμος.)

Οι μικρασιάτες
επιμένουν... τουρκικά!

 

 

 

Αλί, αλί και τρισαλί... 

 

 

Τα τούρκικα σήριαλ σε αρθμούς  

 

Από τη Χούλια, στα τούρκικα σήριαλ

 

 
Δεν είναι τυχαίο, ότι στην χώρα τού εθνικού ήρωα Καραγκιόζη, στη χώρα τού Καραμάν-αλή, τού Καρτζαφέρ κ.λπ., με τα ρουσφέτια, τα αραλίκια, τα μπουζούκια, τους αμανέδες, τα κομπο- λόγια, τους ναργιλέδες κ.ά., τα τούρκικα τηλεοπτικά σήριαλ δίνουν και παίρνουν, αφού έχουν τεράστια επι- τυχία, όπως είχαν και πριν από μερικές δεκαετίες, όταν δεν υπήρχε ακόμα τηλεόραση, οι ταινίες τής Χούλιας. 

 

Κομπολόι-ναργιλές-
τούρκικος καφές.  

Το αίμα νερό δεν γίνεται, καρντάσια...

 

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


Διαβάστε επίσης στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Ο Καραγκιόζης τής Ρωμιοσύνης κι η Ρωμιοσύνη-καραγκιόζης
Τα κιόσκια τής Τουρκορωμιοσύνης

Σημείωση:
Το παραπάνω άρθρο αποτελεί μέρος τού αφιερώματος τής «Ελεύθερης Έρευνας» για την πραγματική καταγωγή των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου. πηγη http://www.freeinquiry.gr

 

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 http://epanastatesuneidisis.blogspot.com/

 

 

 

 

 

 

 

 

Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma^[1]

 

 

 

 

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

 

 

 

 

GEORGE SOROS : ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ 

ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ 

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

https://youtu.be/X1uKpV-tCus

 

 

 

theologos vasiliadis